Cześć wszystkim, tu Kamil Olesiński. Już dwa tygodnie diety i ćwiczeń w ramach projektu „Fit and Mobility” Kamila Szlęzaka za mną. Nagrałem kilka vlogów przedstawiających moją aktywność, w których opowiedziałem też o swoich przemyśleniach i samopoczuciu.

Po pierwszym dniu diety czułem się dobrze, głodny nie chodziłem i do tej pory nie chodzę. Źle się nie czuję, mam siłę wychodzić na długie spacery i samodzielnie trenuję w domu.

Bardzo lubię długie, wieczorne spacery, także codziennie gdy mam chwilę czasu poświęcam go na dłuższy spacer po mieście czy po parku. Czasem z psem, czasem sam. Zależy mi na tym, żeby mieć jak najwięcej aktywności fizycznej.

W domu jeżdżę też na rowerze stacjonarnym. Żeby się nie nudzić często włączam sobie na komputerze jakiś serial albo zmagania e-sportowe w Ligę Legend. Mając zajęcie nie myślę nawet o tym, że jestem zmęczony.

Po pierwszym tygodniu nadal nie zauważyłem jakichś problemów zdrowotnych, wręcz przeciwnie. Zacząłem zauważać pierwsze efekty, o których szczegółowo mówić jeszcze nie będę.

W pracy często łączę przyjemne z pożytecznym, na przykład podczas nagrywania językowej gry terenowej w Końskich w sobotę 20 lutego chodząc razem z uczestnikami od punktu do punktu udało mi się pokonać dość przyzwoity dystans.

Po nawet bardzo męczącym dniu pracy w domu zawsze robię trening i długi spacer. Oczywiście wszystko to przy utrzymaniu diety – smacznie i zdrowo. Często mam przez to dużo mniej czasu na przyjemności. Jestem na diecie już dwa tygodnie i widzę kolejne postępy. Mimo wszystko ćwiczenia są bardzo męczące, jeśli nie daję rady ich wykonać wystarczająco intensywnie to staram się zrekompensować się to w inny sposób. Jeśli dostałem się do tego programu i mam taką szansę, to trzeba spróbować coś ze sobą zrobić.

Po tych dwóch tygodniach jest bardzo dobrze, jednak czasem podczas spaceru przechodząc obok gastronomii z kebabami boję się, że w końcu „siądzie mi psycha”. Niestety sobotnimi wieczorami nie mogę też sięgnąć po browarka przy meczyku w Counter Strike’a albo Ligę Legend, ale mam nadzieję, że wytrzymanie jeszcze niemal trzech miesięcy nie będzie takie trudne. Za jakiś czas zdam kolejną relację z moich poczynań. Trzymajcie za mnie kciuki!